Konkatedra pw. Św. Jadwigi Śląskiej
Adres: ul. Adama Mickiewicza 14
Budowla datowana najprawdopodobniej na drugą połowę XIV w. lub początki XV wieku.
Oficjalne wzmianki o wcześniejszym kościele pochodzą z dokumentów źródłowych z 1310 r.
Mimo wielokrotnych przebudów po niszczących pożarach i katastrofie spowodowanej zawaleniem wieży (1776 r.), świątynia zachowała gotycki styl.
Kościół ma układ halowy, trójnawowy, z wyodrębnionym prezbiterium.
Znajdują się tu m.in.: neogotyckie ołtarze, późnogotyckie rzeźby – św. Jadwigi i Anny Samotrzeć, barokowy chór oraz szereg kamiennych płyt epitafijnych.
W nawie południowej można zobaczyć rysunek na tynku z wyobrażeniem świątyni Grobu Chrystusa w Jerozolimie (początek XVI w.).
Sąsiadujący z konkatedrą dom parafialny to dawna szkoła katolicka.
Kościół pw. Matki Bożej Częstochowskiej
Adres: ul. Mariacka 1
Zbudowany w latach 1746–1748 jako zbór ewangelicki, staraniem ówczesnego burmistrza W. B. Kaufmanna.
Kościół wzniesiono w konstrukcji szachulcowej na planie krzyża greckiego.
Budowla pierwotnie nie miała wieży, była ona jednak przewidziana w planach budowlanych. Murowaną wieżę wzniesiono w 1828 r. Jako budulca użyto kamieni z murów miejskich. Od 1946 r. świątynia służy parafii katolickiej.
Bogate wyposażenie wnętrza ufundowane w dużej mierze przez mieszkańców miasta, opięte jest 3-kondygnacyjnymi balkonami.
Znajdują się tu m.in.: barokowy ołtarz główny – dar sukienników, barokowa ambona – fundacji młynarza z Krępy, kamienna rokokowa chrzcielnica oraz szereg rzeźbionych płyt epitafijnych z XVIII wieku.
Obraz w ołtarzu głównym jest kopią wizerunku Matki Bożej Częstochowskiej – patronki Polski. Budowla swoją konstrukcją przypomina słynne Kościoły Pokoju w Jaworze i Świdnicy.
Świątynia przetrwała mimo, że po wojnie władze komunistyczne chciały ją zburzyć.
Kościół pw. Najświętszego Zbawiciela
Adres: al. Niepodległości 28
Zbudowany jako kościół ewangelicki w latach 1915-1917 dzięki datkowi Georga Beuchelta, który środki na budowę zapisał w swoim testamencie.
Kościół miał pełnić rolę wstawiennictwa za ofiary Wielkiej Wojny.
Prace murarskie prowadził znany wówczas w mieście budowlaniec Carl Mühle.
Była to świątynia najbardziej przyozdobiona detalami architektonicznymi, takimi jak: portale, płaskorzeźby, tympanony czy płyciny.
Wybudowana na planie prostokąta. Przylegają do niej: prezbiterium, zakrystia oraz czworoboczna wieża.
Styl architektoniczny kościoła przypominał bazylikę starochrześcijańską oraz posiadał elementy nawiązujące do antyku.
Po II wojnie światowej świątynię przejęli katolicy i poświęcili ją ponownie w 1946 r. Od 1949 r. działa tu parafia pw. Najświętszego Zbawiciela.
Jedyną częścią, która uległa zmianie było prezbiterium – przystosowane do kultu rzymskokatolickiego.
Opracowane na podstawie: książki Grzegorza Biszczanika „Nieznane twarze Zielonej Góry”
Kościół Ewangelicko-Augsburski
Adres: ul. Kazimierza Wielkiego 11 (przy placu Bohaterów Westerplatte)
Wybudowany w latach 1909-1911 na miejscu dawnej kaplicy staroluterańskiej, sfinansowany głównie ze składek wiernych. W 1911 r. odbył się chrzest kościoła.
Świątynia została wzniesiona na planie prostokąta. Do budynku przylega trójboczne prezbiterium oraz 33,5-metrowa wieża.
Kościół posiada jedyną w mieście mozaikę przedstawiającą głowę Chrystusa, która miała nawiązywać do nazwy – Kościół Chrystusowy.
Świątynia została bogato wyposażona. Wystrój kościoła był w większości secesyjny. Na szczególną uwagę zasługują: ołtarz, ambona, witraże i polichromia.
Co ciekawe, chrzcielnicę sprowadzono ze słynnej świątyni Wang w Karpaczu. Po dawnym kościele staroluterańskim zachowały się, z kolei, organy (1884 r.).
W 1943 r. jeden z dzwonów został przejęty przez wojsko i niestety nie wrócił już na swoje miejsce.
Jedynym uszczerbkiem po wojnie są ślady po kulach widoczne na tarczach zegarowych.
Po wojnie kościół przejęła parafia świętej Jadwigi i tym samym budynek został zaadaptowany do obrządku katolickiego.
Dopiero w 1950 r. świątynia trafiła w ręce ewangelików.
Opracowane na podstawie: książki Grzegorza Biszczanika „Nieznane twarze Zielonej Góry” oraz Barbary Bielinis-Kopeć „Zabytki Zielonej Góry”
